L-DOPA, czyli lewodopa, jest aminokwasem pośrednim w biosyntetycznym szlaku dopaminy. W klinice medycznej jest on używany do leczenia choroby Parkinsona i niektórych parkinsonizmów. Sprawdź Detoxinex
L-DOPA lub L-3,4-dihydroksyfenyloalanina jest nieteinowym kwasem α-aminowym, strukturalnie podobnym do L-fenyloalaniny i przede wszystkim do L-tyrozyny, z której pochodzi i z którą dzieli przynależność do sterylnej serii L Fischera (wspólnej dla wszystkich powszechnych aminokwasów białkowych).
Czym jest L-Dopa?
Jest to biała substancja krystaliczna, bezwonna i pozbawiona smaku, o wysokiej temperaturze topnienia (276-278 °C)[2], która podobnie jak inne aminokwasy występuje w postaci zwitterionowej (punkt izoelektryczny pI = 5,5). Jak większość fenoli, utlenia się w powietrzu, zwłaszcza gdy jest mokre, i staje się kolorowe. Jest słabo rozpuszczalny w wodzie i nierozpuszczalny w popularnych rozpuszczalnikach organicznych.
L-DOPA jest aktywny optycznie, lewogira, [α]D13 = -13,1°. Należy pamiętać, że nie ma korelacji pomiędzy znakiem (-) aktywności optycznej (od której pochodzi nazwa lewodopa) a steryczną serią przynależności (L).
Katecholaminy.GIF
L-DOPA jest biosyntezowany poprzez działanie hydroksylazy tyrozynowej na aminokwasyny L-tyrozyny. Jest prekursorem ważnych neuroprzekaźników katecholaminowych, takich jak dopamina, noradrenalina (noradrenalina) i adrenalina (adrenalina). W szczególności dopamina powstaje w wyniku enzymatycznej dekarboksylacji L-DOPA.
Zastosowanie terapeutyczne
Efekty z L-Dopa
Choroba Parkinsona jest spowodowana utratą neuronów dopamminergicznych w zwartej czarnej substancji śródmózgowia. Wynikający z tego spadek dopaminy w tym obszarze i wynikający z tego hamujący brak równowagi pobudzającej byłyby odpowiedzialne za zaburzenia pozapiramidowe typowe dla osób dotkniętych tą chorobą. L-DOPA jest stosowany jako lek dopaminowy w leczeniu choroby Parkinsona, ponieważ choroba Parkinsona nie jest w stanie przekroczyć bariery krew-mózg; L-DOPA, z drugiej strony, dzięki systemowi transportu aminokwasów, jest w stanie wejść do centralnego układu nerwowego. I raz tutaj jest metabolizowany do dopaminy, przy użyciu enzymu (dekarboksylazy DOPA). Kliniczne założenie dotyczące stosowania L-DOPA zaczyna się od obserwacji niedoboru dopaminy w czarnej substancji. Nie jest to przydatne do podawania jej, L-DOPA jest używany do przywrócenia poziomu dopaminy w tym obszarze. W praktyce medycznej podaje się około 100 mg L-DOPA i 25 mg benzerazydu.
Ostrzeżenia – Terapia – L dopa
Przerwanie terapii L-DOPA: Nagłe zawieszenie L-DOPA może spowodować wystąpienie zespołu złośliwego (MS). Zespół ten, podobnie jak złośliwy zespół neuroleptyczny, charakteryzuje się hipertermią, sztywnością i zwiększonym stężeniem fosfokinazy kreatynowej w surowicy; inne objawy to hipo/nadciśnienie tętnicze, tachykardia, pocenie się, zwiększone enzymy wątrobowe, leukocytoza. U chorych poddawanych terapii dopaminergicznej wystąpienie hipertermii (temperatura ciała > 38°C) bez wyraźnej przyczyny, prawdopodobnie związanej ze sztywnością i osłabieniem, może wskazywać na zespół złośliwy w wyniku przerwania leczenia L-DOPA[3]. Zespół złośliwy może być również spowodowany zaprzestaniem stosowania leków przeciwparkinsonowych innych niż L-DOPA oraz zjawiskiem “zaniku” (spadek aktywności leku po latach terapii). Leczenie zespołu złośliwego polega na podawaniu dożylnym płynów, obniżaniu temperatury ciała, stosowaniu leków dopaminowych. Takich jak L-DOPA i bromokryptyna, środków zwiotczających mięśnie (sól sodowa dantrolenu) oraz antybiotyków w przypadku wystąpienia infekcji. Poważnymi powikłaniami zespołu złośliwego są rabdomioliza, ostra niewydolność nerek i rozsiana koagulacja wewnątrznaczyniowa.
Stosowanie L-Dopa
L-DOPA jest podawany doustnie i wchłaniany w jelicie przez nosicieli aromatycznych aminokwasów, przed wejściem w cykl systemowy. Na obrzeżu znajduje się enzym, dekarboksylaza DOPA (również obecna centralnie), który katalizuje transformację L-DOPA w dopaminę. Ponieważ dopamina na poziomie obwodowym nie wywołuje skutków terapeutycznych, ale raczej powoduje nieprzyjemne skutki uboczne. Podejmowane są próby zahamowania obwodowej dekarboksylazy dopa przy jednoczesnym podaniu inhibitorów dekarboksylazy. Takich jak karbidopa i benserazid, tak aby ilość L-DOPA, która dociera do OUN, mogła być większa. Kiedy dociera do mózgu, L-DOPA jest wychwytywany przez zakończenia dopaminergiczne. Poprzez działanie konkretnego nośnika przenika do neuronów i jest przekształcany w dopaminę przez dekarboksylazę dopa. Wyprodukowana dopamina, nagromadzona w pęcherzykach synaptycznych, jest uwalniana do zastawki synaptycznej w celu działania na neurony posynaptyczne i wykonywania pro
